-->
“ဟိုမွာဥသွ်စ္သီးတစ္လံုးပါလား၊ ပြတာပဲ” ဆင္ေျပာင္ၾကီးသည္ အားရ၀မ္းသာႏွင့္ သူ႔ေရွ့ မွ ယုန္ငယ္ကို ေက်ာ္ ျဖတ္လိုက္၍ ဥသွ်စ္သီးအား ႏွာေမာင္းႏွင့္ေကာင္ယူလိုက္စဥ္မွာ ပင္ “၀ုန္း” ခနဲ က်ယ္ေလာက္ေသာ ျမည္ဟည္းသံၾကီး နွင့္အတူ ေျမၾကီးေအာက္ထဲသို႔ ကၽြံ၀င္ သြားေတာ့၏။ “ေျမျပိဳျပီ၊ ေျမျပိဳျပီ၊ ေျမၾကီးျပိဳျပီ၊ ေျပးၾကေဟ့ ေျပၾက” ေၾကာက္လန္႔ တၾကားႏွင့္ ေျပးလႊားလာေသာ ယုန္ငယ္ေၾကာင့္ အျခားေသာတိရစာၦန္မ်ားမွာ လညး္ ဘုမသိ ဘမသိ လိုက္ေျပးကုန္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က “ဘယ္မွာျပိဳတာလဲ” ဟု ေမးၾကေလရာ၊ ယုန္ငယ္က “ဟိုဘက္နားမွာ၊ ေျမျပိဳတဲ႔ အထဲ ဆင္ေျပာင္ၾကီးပါ ပါသြားတယ္၊ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မယ္ေဟ့” တိရစာၦန္ မ်ားမွာ ပိုမိုထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ကာ ယုန္ငယ္နည္းတူ ေဆာက္တည္ရာမဲ႔ ေျပးလႊားကုန္ေတာ့ ၏။ ထိုဗရုတ္ဗရက္ အျဖစ္အပ်က္အားေတာ သံုးေတာင္ကိုအစိုးရသည့္ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္းျမင္ေလ ေသာ္ တိရစာၦန္ တို႔ကို ရပ္တန္႔ ခိုင္း၍ ဇစ္ျမစ္အမွန္ကို စစ္ေမးေတာ့၏၊တစ္ဆင့္ ျပီးတစ္ဆင့္ စစ္ေမးျပီး ေသာအခါ ဤျပႆနာ၏ အစျပဳရာ ယုန္ငယ္ထံ၌ ဂိတ္ဆံုးေလ ေတာ့သည္။
“ငါထင္သားပဲ၊ျပႆနာေကာင္ဟာ အယံုလြယ္တတ္တဲ႔ ယုန္ငယ္ပဲျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ၊ ကိုင္း ေျပာစမး္ ၊ေျမျပိဳတာကို ေမာင္မင္းတကယ္ပဲျမင္ခဲ႔သလား” “ျမင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ၊ ျပိဳတဲ႔ အထဲ ဆင္ေျပာင္ၾကီးပါ ပါသြားပါတယ္” “ဟုတ္ရဲ႔လား ၊ အရင္က ေမာင္မင္းတို႔ဘိုးေဘး အသိဉာဏ္မဲ႔တဲ႔ ယုန္ငယ္တစ္ေကာင္တုန္းကလည္း ဥသွ်စ္သီးေၾကြတာကို ေျမျပိဳတယ္ဆိုျပီး မဆင္မျခင္ေျပာလို႔ ေတာအုပ္တစ္ခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ခဲ႔ ဖူးျပီးျပီ” “အခုဟာက တကယ္ပါဗ်ာ၊ ဥသွ်စ္သီးေတာ့ ဥသွ်စ္သီးပါပဲ၊ အဲဒီ ဥသွ်စ္သီးကို သြားယူတဲ႔ ဆင္ေျပာင္ ဖင္ေတာင္မေထာင္ႏိုင္ဘဲ ေျမျပိဳတဲ႔အထဲ ပါသြားတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ်က္စိနဲ႔ တတ္အပ္ျမင္ခဲ႔ရတာပါ” “ေအး ေသခ်ာတယ္ဆိုရင္ သြားၾကည့္မယ္ ၊ မဟုတ္္လို႔ကေတာ့ နာျပီသာမွတ္ေပေရာ့ ၊လာ အားလံုး သြားၾကည့္ၾကမယ္” သို႔ႏွင့္ပင္ ေခါင္းကိုေမာ့ ရင္ကိုေကာ့၍ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား စြင့္စြင့္ ကားကားၾကီး ေရွ႕မွဦးေဆာင္ သြားသည့္ ျခေသၤ့မင္း၏ အေနာက္မွ အျခားတိရစာၦန္မ်ားမွာ တုန္တုန္ရီရီ ႏွင့္ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လိုက္ပါခဲ႔ၾကရေတာ့၏။ ေျမျပိဳသည့္ေနရာေရာက္ေသာအခါ ယုန္သည္ လြန္စြာထိတ္လန္႔ အံၾသသြား၏။ ထိုေနရာ၌ ေျမသည္အေကာင္းမကတိအတိုင္းရွိေန၏။ ထိုေျမေျပာင္ေျပာင္ ေပၚ၌ ဆင္ေျပာင္ၾကီး ေကာက္ယူရန္ ၾကိဳးစားခဲ႔သည့္ ဥသွ်စ္သီးမွာလည္း ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းၾကီး ရွိေနဆဲ။ မိမိမ်က္စိမ်ားမွားတာလား။လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္။ ဆင္ေျပာင္ၾကီးျပဳတ္က် ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကို အေသအခ်ာျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါလ်က္ ယခု မည္ကဲ႔သိုျဖစ္ရပါသနည္း။ သူ၏အသက္ေတာ့အိုးစားကြဲရ ေပေတာ့မည္။ “ဘယ္မွာလဲကြ ေျမျပိဳတာ” ျခေသၤ့မင္းထံမွ ေဒါသတၾကီး ဟိန္းေဟာက္ေမးျမန္းသံေၾကာင့္ ယုန္ငယ္မွာ လိပ္ျပာလြင့္စဥ္မ တတ္ျဖစ္သြားရ၏။ “ဒီ ဒီေနရာမွာပါပဲ ၊ ဒါေပမယ့္” “ဘာ ဒါေပမယ့္လဲ ၊ ေခြးမသား ၊အဲေလ ယုန္သေဘာက္မသား၊ ငါဖင္ပိတ္ကန္လိုက္ရ၊ ၾကည့္လိုက္စမ္း၊မင္းေျပာတဲ႔ေနရာ မွာမင္းအဘၾကီး ဥသွ်စ္သီးပဲရွိေနတယ္၊ ျမင္လား” “ျမင္ ျမင္ပါတယ္အရွင္မင္း ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တကယ္မလိမ္ပါဘူး ၊ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ ဆိုတာ” စကားမဆံုးခင္မွာ ပင္ ယုန္ငယ္၏အသံ တိမ္၀င္သြား၏၊ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ရစ္၀ိုင္း လာသည္။ အျခားတိရစာၦန္မ်ားလည္း ယုန္ငယ္ကိုအျပစ္ဖို႔ သည္မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾက ေသာေၾကာင့္ ပိုိမို၀မ္းနည္းလာ၏။ ျခေသၤ့မင္းၾကီး၏ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားေသာအသံ ေပၚလာျပန္၏။ “တိရစာၦန္ အေပါင္းတို႔ ဒီယုန္ငယ္၏ အေဘးတစ္ေကာင္တုန္းက လည္းယခုကဲ႔သို႔ ပင္ျပဳမူခဲ႔ ၾကေၾကာင္းအားလံုးအသိပင္ျဖစ္သည္ ၊ အခုလည္းဒီယုန္မိုက္ က ဘိုးေဘးတို႔လမ္းစဥ္အတိုင္းမဆင္ မျခင္ ေကာလာဟလထုတ္လႊင့္၍ တိရစာၦန္အေပါင္းတို႔အား ေခ်ာက္ခ်ားေစျပန္ေလသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ ဤကဲ႔သို႔ ယုန္မိုက္ႏွင့္ ဥသွ်စ္သီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မေပၚေပါက္ေစရန္အတြက္ကၽြနု္ပ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးမမည္၊ ဤ ဥသွ်စ္သီးႏွင့့္ပင္ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ႔ေသာ ယုန္မိုက္၏ ငယ္ထိပ္ကို မေသမခ်င္း ထုႏွက္ဆံုးမရန္ ကၽြႏု္ပ္ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။ တိရစာၦန္မ်ားအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾက၏။ မည္သူမွ ေစာဒက မတက္ရဲၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ယုန္ငယ္ကိုသနားၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီလိုအသိဉာဏ္မရွိတဲ႔ေကာင္မ်ိဳး ဒီလိုဆံုးမမွ တန္ကာက်မည္ဟု ေတြးၾကျပန္၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အဖံုဖံုပင္တည္း။ ျခေသၤ့ၾကီးသည္ အားလံုးကိုမာန္ပါပါၾကည့္ျပီး အေၾကာက္လြန္ေသးထြက္၍ ဆြ႕ံ အသလိုျဖစ္ ေသာ ယုန္ငယ္ကိုဆံုးမ ရန္ ဥသွ်စ္သီးရွိရာသို႔ ခန္႔ခန္႔ၾကီး လွမ္းထြက္သြားျပီး ဥသွ်စ္သီးအားေကာက္ ယူလိုက္ေလရာ “၀ုန္း” “ဟိုက္ ကၽြံပဟ” “ေျမတကယ္ျပိဳတာေဟ့၊ ျခေသၤ့မင္းပါသြားျပီ” “ေျပးေဟ့ ေျပးဟ” တိရစာၦန္ အေပါင္းတို႔ သည္ဘာကိုမွမစဥ္းစား နိုင္ေတာ့ဘဲ ေျခဦးတည့္ရာ ၀ရုန္းသုန္းကား ေျပးလႊားကုန္ၾက၏။ သူတို႔သည္ အလြန္ေ၀းလံေခါင္သိေသာ ေနရာမ်ားအထိ ေျပးလႊားပုန္းေအာင္း ကာ ကမာၻေျမၾကီး ဆက္၍ျပိဳေလမလားဟု ေတြးရင္း ရင္တထိတ္ထိတ္ ႏွင့္ေစာင့္ေနၾက၏။ ကမာၻေျမ ၾကီးကေတာ့ ဆက္၍မျပိဳပါ။ ေျမၾကီးသည္ ထိုေနရာ၌သာ ဘာေၾကာင့္ ကြက္ကြက္ကေလးျပိဳသြားခဲ႔ရသည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကိုလညး္ သူတို႔ ဉာဏ္မမီေသာေၾကာင့္ နားမလည္ၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုေျမျပိဳသည့္ အထဲပါသြားသည့္ ဆင္ေျပာင္ၾကီးႏွင့္ ျခေသၤ့မင္းကိုေတာ့ ယခုထက္တိုင္ သူတို႔မေတြ႔ ၾကရေတာ့သည္မွာ အမွန္ပင္။ အကယ္၍သာနယ္လွည့္ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခု၌ လူတို႔၏ ၾကာပြတ္သံမ်ားေစခိုင္းရာ မအီမလည္ သရုပ္ေဆာင္ေနၾကရသည့္ ဆင္ေျပာင္ၾကီး နွင့္ျခေသၤ့ မင္းတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို တိရစာၦန္အေပါင္း ျမင္ေတြ႔ၾကရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့။ ဒီဘေလာ့ေလးကို ဟားခလုတ္၁၁ ထဲ႔က ယုန္နဲ႔ဥသွ်စ္သီး ပံုျပင္ေလးကို new version နဲ႔ ေရး ထားတာမို႔ စိတ္၀င္စားလို႔တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရးတာကေတာ့ ဥကၠာမင္းဆက္ ပါ။
