StudyWithMe: ေငြနဲ႔ၿပိဳင္တဲ့လူ...

ကၽြန္ေတာ္ဒီအေၾကာင္းေလးကို ၂၀၀၉ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ သရဖူ မဂၢဇင္း ထဲက ကိုအရိုး ေရး ထားတဲ့၀တၳဳတိုေလးကိုျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။သူ႔ရဲ႔ idea ေလးကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔ပါ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္းခံစားၾကည္႔ၾကပါဦး။

ဒီ၀တၱဳမွာရွင္းစရာ ၃ ခုရွိတယ္ဗ်၊ ပထမတစ္ခုက “လူ” ။ ဒီထဲမွာပါမယ့္လူက အထီး၇ယ္ အမရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္လိုအဆင့္အတန္းရယ္မွမဟုတ္ဘူး၊ လူ ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုလူဘဲ “လူ” လို႔သာမွတ္၊ ဒုတိယတစ္ခုက “ေငြ” ေငြကလည္းလူလိုဘဲ၊ ရိုးရိုး ေငြက်ပ္မဟုတ္ဘူးေဒၚလာမဟုတ္ဘူး ေငြဘဲ ရိုးရိုးေငြ ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက “ပတ္သက္တဲ့ကိစၥ” လူတစ္ေယာက္ဟာသူတစ္ေယာက္တည္းသက္သက္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြပမာဏတစ္ခုရွိကိုရွိတယ္၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့လူဟာတန္ဖိုးတစ္ခုရွိ ကိုရွိ တာကိုး၊ ဥပမာ ေထာင္တန္တဲ့လူရွိမယ္ ေသာင္းတန္တဲ့ လူရွိမယ္ သိန္း သန္း ကုေဋကေန ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ့လူလည္းရွိတယ္။ တစ္ျပားမွမတန္ဘဲေသသြားတဲ့လူလည္းရွိမယ္။ အဲ တစ္ကမၻာလံုးပံုေပးတာေတာင္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးလည္း ရွိႏိုင္ ရွိခဲ့ ရွိလာဦးမွာပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့လူဟာေမြးလာၿပီးေသသြားတဲ့အထိ ၾကားထဲမွာသူဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိ သလဲဆိုတာ သ႕ူဟာသူတန္ဖိုးသင့္ျပၿပီးေသသြားၾကတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ရွင္ေနတဲ့ကာလအတြင္း လူဟာသူ ဘယ္ေလာက္တန္မလဲဆိုတာေတာ့ သူ႔ဟာသူတိတိက်က် မသိႏိုင္ရွာဘူး။

လူေတြလည္းရွိေနၿပီးၿပီ ၊ ေငြဆိုတာလည္းရွိေနၿပီ။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာလူတစ္ေယာက္ေမြးလာတယ္။ အဲ့ဒါဇတ္လမ္းရဲ႔အစေပါ့။ ေမြးလာတာနဲ႔လူဟာသူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြပမာဏတစ္ခုရွိလာေရာ။ ဥပမာ သူေမြးဖို႔ ေဆးရံုစရိတ္ဆိုပါေတာ့။ လူဆိုတာက ေမြးၿပီးဒီအတိုင္းရပ္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ လူေမြးၿပီတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာသလို သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြကလည္းၿပိုင္တူထြားလာတာပဲ။ အဲ့ဒီ့လိုနဲ႔သူ ေက်ာင္းစေန လို႔ရေလာက္တဲ့အရြယ္က် သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြသူ႔အတြက္ကုန္ထားတဲ့ေငြ ကသူ႔ထက္ေတာင္တြားေနေသး တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ “လူ” က ကေလးေလး ေလသူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြသူမေတြ႔ေသးဘူး။ သူနဲ႔မဆိုင္တဲ့ေငြေတြဘဲသူသိတာ။ ဥပမာ သူရၿပီးျပန္ေပးလိုက္ရတဲ့ မုန္႔ဖိုးလိုဟာမ်ိဳးေပါ့။ ‘တစ္ကယ့္ေငြ’ ကိုသူမသိေသးဘူး ‘အျမင္ေငြ’ ပဲသူသိေသးတာ။အဲလို လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ နဲ႔ လူေရာေငြေရာအတူတူ အသက္ႀကီးလာလိုက္တာ လူလည္း အရြယ္ေရာက္ေရာသူနဲ႔ဆိုင္တဲ့သူ႔ေငြက အရြယ္ေရာက္ၿပီးလို႔အေတာ္ ေတာင္လည္ေနၿပီ။ဒီေနရာမွာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္တယ္။

ျခြင္းခ်က္ေတြကို ဖယ္ထားလိုက္ရင္ လူဟာအရြယ္လည္းေရာက္ေရာ မွီခိုသ ူကေနအမွီခို ခံျဖစ္လာတယ္။ အရင္ကလူဟာသူေနတဲ့ကမၻာကိုလံုး၀မွိခိုရတယ္။ ကေလးေလးကိုဗ်။ အခုက်သူကကမၻာကိုတစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္လာတယ္။ လူႀကီးျဖစ္ၿပီေလ။ ဒီေနရာမွာ လူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေငြကလည္းေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အရင္ကသူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြဆိုတာသူ႔အတြက္ကုန္က် တာ။ အခုက်ေတာ့သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေငြဆိုတာသူကရွာလို႔ရတာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာလူေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့တကယ့္ေငြကို တခ်ိဳ႔ကအရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ေတြ႔တယ္။တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ေသသာ ေသ သြားတယ္ေတြ႔မသြားဘူး။ ဒီဇတ္လမ္းထဲကက်ဳပ္ဇာတ္လိုက္လူကေတာ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသိပ္မၾကာ ခင္မွာပဲသူ႔ေငြသူေတြ႕သြားတယ္။

ဘယ္လူမဆိုသူနဲ႔ပဲသီးသန္႔ပတ္သက္တဲ့သူ့ေငြသူေတြ႔တာနဲ႔ သူ့ေငြက လူကိုုုုစိန္ေခၚေတာ့ တာပဲ။စိန္ေခၚပံုကလည္းဘယ္လူအတြက္မဆိုတစ္မ်ိဳးတည္းပဲ။ေငြနဲ႔လူလိုက္တမ္း ေျပးတမ္းလုပ္ရတာ။ လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ေငြအမ်ားႀကီးလိုက္တမ္းေျပးတမ္းလုပ္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ စိန္ေခၚခံရၿပီး ၀င္ေဆာ္ ရတာ ဆိုေတာ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔နဲ႔သက္သက္ဆိုင္တဲ့ေငြကို သူတို႔မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လူဟာအားနည္းခ်က္တစ္ခုလည္းရွိတယ္ သူ႔လူကို႔လူသာကြဲတာ သူ႔ေငြကို႔ေငြက်သိပ္ကြဲ ေအာင္ သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေငြ ကိုသူ႔ေငြထင္ၿပီးသူ႔ ေငြကိုကိုယ့္ေငြ မွတ္ကုန္က်တာနဲ႔ပဲ ေငြကိုအျမဲ ရွံုးတာမ်ားတယ္။က်ဳပ္ဇတ္လိုက္ ‘လူ’ က်ေတာ့။

က်ဳပ္ဇတ္လိုက္ ‘လူ’ ဟာသူ႔ေငြသူေတြ႔သြားေရာ။ ေတြ႔သြားတာန႔ဲ သူ႔ေငြကလည္းသြက္တယ္။ က်ဳပ္လူကိုစိန္ေခၚၿပီးရွဴးခနဲေရွ႕ကေျပးခ်သြားတာ၊ က်ဳပ္လူကိုၿပဳိင္ပြဲနဲ႔ပတ္သက္တာဘာတစ္ခုမွမေျပာ သြားဘူူး။ က်ဳပ္လူခမ်ာ အစပိုင္းမွာဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲေယာင္ နန ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္္ က်ဳပ္လူကတစ္ခုေတာ့လ်ွင္သဗ်။ သူ႔ေငြသူနဲ႔သက္္သက္ပဲဆိုင္တဲ့ ေငြကိုေတာ့ေသခ်ာမွတ္ထားလိုက္ တယ္။ဒီလိုနဲ႔က်ဳပ္လူဟာလူအမ်ားႀကီးနဲ႔ေငြအမ်ားႀကီးၿပိဳင္ေနတဲ့ၿပိဳင္လမ္းေပၚတက္ရပ္လိုက္ၿပီးေသခ်ာစေျပးတယ္။

သူေရွ႕ကိုေမွ်ာၾကည့္တယ၊္သူ႕ေငြကိုေတာ့သူမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ေရွ႕ကေျပးသြားႏွင့္ၿပီ။ေငြတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕လူတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ေတြ႕တယ္။သူစိတ္မ၀င္စားဘူး။ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္္စေျပးတယ္။ေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႕သိပ္မေျပးတတ္ေသးေတာ့က်ဳပ္လူခမ်ာေခ်ာ္လဲပါေလေရာ။သူ႕ေငြနဲ႕သူပိုေ၀းသြားတယ္။လူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္းသူ႕ကိုေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္။သူနည္းနည္းစိတ္ညစ္သြားတယ္။ျပန္ထဖို႕လုပ္တယ္။အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာတျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႕ဆိုင္တဲ့ေငြနည္းနည္းကသူ႕ကိုလာရပ္ၾကည္႕ၿပီးထူေပးဖို႕ လက္ကမ္းတယ္။က်ဳပ္လူအဲ့ဒီ့ေငြကိုၾကည့္တယ္။သူဘာလုပ္သလဲ။

ပထမေတာ့အဲ့ဒီ့ေငြထူတာနဲ႕ထဖို႕သူစဥ္းစားတယ္။ဒါေပမယ့္သူသတိရတယ္။အဲ့ဒီ့ေငြကသူ႕ေငြမဟုတ္ဘူး။သြားပတ္သက္ရင္ျပႆနာေတြျဖစ္လာႏိုင္တယ္။အဲဒီေငြကိုသူဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။သူ႕ဟာသူရေအာင္ျပန္ထၿပီးရေအာင္ဆက္ေျပးတယ္။

က်ဳပ္လူဟာေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႕နည္းနည္းေျပးတတ္လာေတာ့ျမန္လာတယ္။လူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသူေက်ာ္တက္လာႏိုင္တယ္။သူေက်ာ္တက္လာတဲ့လူေတြကသူ႕ကိုမနာလိုသလိုၾကည့္တယ္။သူေက်ာ္တက္လာတဲ့ေငြတိုင္းကသူနဲ႕ပတ္သက္ခ်င္သလိုၾကည့္ၾကတယ္။ဒါေပမယ့္သူဘာမွဂရုမစိုက္ ေတာ့ဘူး။ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္းသူနဲ႕ဆိုင္တဲ့သူ႕ေငြကိုပဲရွာရင္းဆက္ေျပးတယ္။

ဟိုးေရွ႕အေ၀းမွာသူ႕ေငြေျပးေနတာကိုပ်ပ်ေလးျမင္ေနရၿပီ။က်ဳပ္လူေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြား တယ္။အားစိုက္ၿပီးအရွိတ္ျမွင့္လိုက္တယ္။နည္းနည္းေလာသြားလို႕က်ဳပ္လူလဲျပန္ေရာ။သူ႕ေငြလည္းျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္ဒီတခါေတာ့ထူးတာကသူနဲ႕မဆိုင္တဲ့ေငြေတြကသူ႕ကို၀ိုင္းထူဖို႕အံုလာၾကတယ္။ဒါေပမယ့္က်ဳပ္လူကအကူအညီမယူေတာ့ဘူး။ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီးကုန္းရုန္းထလို႕ဆက္ ေျပးတယ္၊ေငြေတြအံ့ၾသၿပီးက်န္ခဲ့က်တယ္။တခ်ိဳ႕လူေတြကအရူးလို႕မၾကားတၾကားေျပာၾကတယ္။သူဘာမွဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။လဲတာကတစ္ခါျပန္ထဖူးေတာ့ဒီတစ္ခါျပန္ထေျပးတာသူမ်ားထက္ပိုသပ္ရပ္တယ္။ဒီလိုနဲ႕က်ဳပ္လူဟာဆက္ေျပးလာတယ္။

လမ္းမွာေငြေတြအစုလိုက္နားေနၿပီးသူတို႕ကိုလိုက္မမီေတာ့တဲ့လူေတြအေၾကာင္းဟားေနတာကိုက်ဳပ္လူေတြ႕တယ္။သူေက်ာ္ေျပးသြားေတာ့အဲ့ဒီေငြေတြအံ့ေအာက်န္ခဲ့ၾကတယ္။လူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္လမ္းမွာစိတ္ပ်က္ၿပီးမွိုင္ေနတာလည္းက်ဳပ္လူေတြ႕တယ္။ဒါေပမယ့္က်ဳပ္လူမရပ္ေတာ့ဘူးဆက္ေျပးတယ္။ေရွ႕မွာက်ဳပ္လူသူ႕ေငြသူလွမ္းေတြ႕ေနရၿပီကိုး။သူ႕ကိုခ်စ္လို႕သူ႕ေနာက္လိုက္လာတဲ့ေငြတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕အဲ့ဒီေငြတစ္ခ်ိဳ႕ေနာက္ကိုဘာမွန္းမသိေျပးလိုက္ေနတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕လည္းက်ဳပ္လူေနာက္မွာပါလာတယ္။ဒါေပမယ့္က်ဳပ္လူဟာေရွ႕ကသူ႕ေငြကိုပဲမွီေအာင္လိုက္ေတာ့တယ္။မီလုၿပီေလ။

ဒီလိုနဲ႕ဘဲက်ဳပ္လူဟာသူ႕ေငြကိုမမီမကမ္းေနရာေရာက္လာတယ္။က်ဳပ္လူတစ္ခ်က္အားစိုက္လိုက္ေတာ့သူ႕ေငြနဲ႕သူရင္ေပါင္တန္းလ်ွက္သားျဖစ္သြားတယ္။က်ဳပ္လူဟာသူ႕ေငြကိုေျပးရင္းလွမ္းၾကည့္တယ္။သူ႕ေငြကလည္းက်ဳပ္လူကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီးမေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။က်ဳပ္လူကသူ႕ေငြေလာက္အစြမ္းအစရွိေနၿပီကိုး။ေငြဟာအတင္းေျပးတယ္။က်ဳပ္လူဟာအခုအခ်ိန္မွာသူ႕ေငြသူဖမ္းဖို႕မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။အႏိုင္ယူဖို႕ပဲလုပ္ေနတယ္။

ရုပ္တစ္ရက္လမ္းခြဲတစ္ခုေပၚလာၿပီးက်ဳပ္လူရဲ႕ေငြဟာေပၚလာတဲ့လမ္းေျမာင္ထဲေျပး၀င္သြား တယ္။က်ဳပ္လူဟာဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲလမ္းဆံုးမွာခဏရပ္သြားတယ္။ေရွ႕ကလမ္းႏွစ္ခုကိုသူၾကည့္ တယ္။သူဆက္ေျပးမယ့္တဲ့တဲ့လမ္းမွာဘာမွမရွိဘူး။ေျပာင္ရွင္းေနတာပဲ။သူ႕ေငြေျပး၀င္သြားတဲ့လမ္းေျမာင္ထဲမွာလူသံေငြသံေတြအမ်ားႀကီးၾကားေနရတယ္။က်ဳပ္လူေနာက္ကေျပးလာၾကတဲ့လူေတြေငြေတြကလည္းအဲ့ဒီလမ္းေျမာင္ထဲ၀င္ေျပးသြားၾကတာမ်ားတယ္။က်ဳပ္လူဟာေရွ႕ကလမ္းႏွစ္ခုကိုၾကည့္တယ္။တစ္ခုကသူေျပးမယ့္လမ္း။ကႏၱာရလိုပဲဘာမွမရွိဘူူး။ေနာက္လမ္းေျမာင္တစ္ခုကေမွာင္ကုပ္ကုပ္ေတာအုပ္တစ္ခုထဲ၀င္သြားတယ္။တစ္စံုတစ္ရာသူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ေျဖာင့္တဲ့လမ္းကိုတစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေျပးသြားတယ္။

က်ဳပ္လူဟာသူ႕လမ္းမွာသူတစ္ေယာက္တည္းေျပးေနတယ္။ေရွ႕မွာေရာေနာက္မွာပါဘယ္သူဘယ္ေငြမွမရွိဘူး။ဒါေပမယ့္သူဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။သူ႕ယံုၾကည္မွုနဲ႕သူေျပးေနတဲ့လမ္းေျဖာင့္အတိုင္းပဲအရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာဆက္ေျပးေနတယ္။ေတာအုပ္လမ္းေျမာင္အေၾကာင္းသူမစဥ္းစားေတာ့ဘူး။

ေတာင္တစ္ေတာင္ ကိုေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သ႔ူပန္းတိုင္ကိုအေ၀းမွာေတြ႔လာတယ္။ သူ႕ ပန္းတိုင္ကိုသူလွမ္းေမ်ွာ္ရင္းက်ဳပ္လူဆက္ေျပးသြားတယ္။ရုတ္တရက္လမ္းတစ္ခုကက်ဳပ္လူေျပးေနတဲ့လမ္းနဲ႕လာဆံုတယ္။လမ္းခြဲတုန္းကေတြေ၀ခဲ့ေပမယ့္လမ္းစံုမွာေတာ့သူရပ္မေနေတာ့ဘူး။က်ဳပ္လူ ေက်ာ္ၿပီးဆက္ေျပးသြားတယ္။

လမ္းဆံုကိုေက်ာ္ၿပီးတာနဲ႕က်ဳပ္လူဟာသူ႕ေနာက္ကေန ခဏေစာင့္ဖို႕ေတာင္းပန္တဲ့အသံ ေတြအမ်ားႀကီးၾကားရတယ္။သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.....။

ေငြေတြ၊ မေရမတြက္နိုင္တဲ့ေငြေတြ။ အမ်ားႀကီးမွတကယ့္အမ်ားႀကီး။ ေဖြးေဖြးလွုပ္ေနတာပဲ။ သူ႕ဆီလာေနၾကၿပီ။ သူေက်ာ္လာခဲ့တဲ့လမ္းဆံုမွာ သူ႕ကိုလာဆံုဖို႕ေစာင့္ေနၾကတာ။ သူခဏရပ္ၾကည့္ တယ္။အဲဒီထဲမွာမထင္မရွားသိမ္ငယ္ေနတဲ့ သူ႕ေငြကိုေတြ႕တယ္။သူ႕ေငြဟာက်ဳပ္လူဆီ အတင္းေျပး လာေနတယ္။ေတာင္းပန္တဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႕။က်ဳပ္လူျပံဳးျပၿပီး လက္ျပလိုက္တယ္။ေငြေတြကိုသူမေစာင့္ ေတာ့ဘူး။သူ႕ပန္းတိုင္ကိုသူေျပး၀င္ၿပီး လမ္းေျဖာင့္ကလာတဲ့သူေျပာက္သြားတယ္။

ဟုတ္တယ္က်ဳပ္လူေသသြားၿပီ။

မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့တန္ဖိုးရွိတဲ့ေငြေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕လူတစ္ခ်ိဳ႕ကပါက်ဳပ္လူကိုလိုက္ရွာေနၾက တယ္။ေတြ႕ရင္ကၽြန္ခံဖို႕တဲ့။

က်ဳပ္လူသူ႕တန္ဖိုးသူျပသြားၿပီေလ။

အျဖစ္အပ်က္ကသိပ္ျမန္တယ္။ တကယ့္ကိုခဏေလး။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျမန္လဲဆိုနွစ္ေပါင္း ခုနွစ္ဆယ္ေလာက္ေလးပဲၾကာတာ။တကယ့္မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ေရပြက္ပမာေလး ျဖစ္သြားတာ။

ဘယ္တုန္းကလဲဆိုေတာ့ ဟိုးတုန္းကလည္းဟုတ္တယ္။ အခုလည္းဟုတ္တယ္။ ေနာက္လည္း ဟုတ္ေနဦးမွာ။

ဇတ္လိုက္က်ဳပ္လူကဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ခင္မ်ားဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္းဟုတ္ တယ္။အျခားသူလည္းဟုတ္တယ္။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။က်ဳပ္ဇတ္လိုက္လူကအနိုင္နဲ႕ပန္း၀င္သြားၿပီးၿပီ။ က်ဳပ္တို႕ကဘယ္ေနရာမွာ လဲ။ပထမဆံုးစေျပးတာလား။ပထမဆံုးလဲတဲ့ေနရာလား။ဒုတိယေျမာက္ေတာက္ေခါက္ေနတာလား။ လမ္းေျမာင္လမ္းခြဲထိပ္မွာရပ္ေနတာလား။လမ္းေျဖာင့္မွာပဲတစ္ေယာက္တည္းေျပးေနလား။လမ္းေျမာင္ထဲမွာတစ္ရံုးရံုးလား။

ဒါမွမဟုတ္

ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုမသိေသးတဲ့ကေလးေလးေတြပဲလား။

ေျပးရင္းစဥ္းစားၾကတာေပါ့.................